اثرات نگهداری انفرادی بر رفتار اخذ غذا در موش

نگهداری انفرادی به عنوان یک عامل پرقدرت ایجاد استرس مزمن شناخته می شود که تحقیقات متعدد ارتباط آن را با افزایش میزان مرگ و میر و اثرات منفی بر سلامت در انسان و سایر گونه های دارای زندگی اجتماعی از طریق ایجاد عواملی چون افزایش وزن،دیابت و ناهنجاریهای هورمونی به خوبی نشان داده اند. در این پژوهش 28 موش(14 ماده و 14 نر) به دو گروه نگهداری گروهی و انفرادی تقسیم شده و اثر استرس ناشی از 4 هفته نگهداری انفرادی بر رفتار اخذ غذا در موشها از طریق توزین غذای مصرفی مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس نتایج به دست آمده میزان غذای مصرف شده در گروه موشهای نر و ماده انفرادی به طور معنی داری نسبت به موشهای گروهی کمتر بوده است. موشهای نر گروه زندگی انفرادی در هفته اول و چهارم به طور معنی داری نسبت به گروه زندگی دسته جمعی میزان کمتری غذا مصرف نموده اند.در مورد میزان اخذ غذا در موشهای ماده گروه زندگی انفرادی بین هفته های اول و چهارم نتایج مشابه موش های نر انفرادی بود و میزان اخذ و میزان اخذ غذای انها بطور معنی داری کمتر از موشهای ماده گروهی بود. میزان غذای مصرفی در گروه موشهای نر انفرادی به صورت معنی داری نسبت به گروه موشهای ماده انفرادی کمتر است که نشان دهنده تاثیر گذاری بیشتر زندگی انفرادی بر موشهای نر می باشد.بر اساس نتایج به دست امده،جداسازی اجتماعی موجب کاهش مصرف غذا در هر 2 گروه موشهای نر و ماده می شود.مطالعات بیشتر به منظور شناخت مکانیسم ها و همچنین روش های پیشگیری و درمان دارویی و غیر دارویی عوارض ناشی از نگهداری انفرادی و انزوای اجتماعی توصیه می گردد.